Başka Türlü bir adam….
Hayata gerçekten başka bakabilen, sadece bakmakla kalmadan onu başkalaştıran birisi o.
Özcan ile röportajımı yaparken nerde olursa olsun onlardan diğerini de bulup Evrekka takipçilerinin huzuruna çıkarmayı kafaya koymuştum. Dediğimi de yaparım biliyorsunuz 🙂 . Fazla uzatmadan, bir fırsatını bulup Japonya ya Dinçer Mola ile gidip saklandığı yerde buldum çıkardım kendilerini.
Uzatmadan hemen sizleri onun dünyasını, dünya turunu, durup durmadığını, cesaretini, yanlızlığını, isyanını, mutluluğunu, huzurunu içine kattığı röportajı ile baş başa bırakalım.
Ve karşınızda İsmail Özger…
Evet İsmail bey.. Hiç uzatmadan sorularımıza geçelim, ardından da bu güzel ortamın keyfini çıkaralım diyorum, ne dersin ?
Tabi ki.. Öncelikle hoş geldiniz Japonya ya diyorum tekrar.
Rica ederiz ne demek, gerçi röportaj bittiğinde son bir teşekkürümüzle mutlak kapatacağız ama 🙂
Hadi ilk soru hemen başlayalım, Başka Türlü Bir Şey derken, gerçekten şu an ki başkalıkta bir şey mi kastediyordun kendine acaba ?
Yok o zaman sadece yola çıkmak vardı aklımda.. Herhangi bir beklenti yoktu. Şöyle olsun, böyle olsun diye bir şey yoktu. Bir yola çıkayım, nehir kendi yolunda aksın gitsin, bakalım nereye gidecek diyordum. Nereye gideceğini gerçekten bilmiyordum yani.
Onun sonucunda şimdi buradasın, o nehir beni buralara kadar getirdi diyorsun yani.
Bir nevi.. Nehir akmaya devam ediyor ama.
Gözüküyor ki, burada olmandan, yolculuğun hala bitmemiş gibi. Öylemi gerçekten ? Şu an Japonya da sın, bu yolculuk bitmiş gibi mi, devam ederse de nereye kadar devam edecek ? Bir sonraki destinasyon neresi olur, var mı kafanda planlar.
Aslında fiziksel ve kafa yolculuğu olarak tanımlayabilirim bu yolculukları iki kısımda. Fiziksel anlamda artık uzun yolculuklar planlamıyorum, arkadaşlarımla, ailemle, herkesle yapılan tatil amaçlı yolculuklar tabi ki olacak. Ama diğer yolculuk diyorsan, değişim ivmem arttı diyebilirim.
İvmem arttı derken, daha sık yolculuklar mı gelecek, bunumu kast ediyorsun?
İvmem arttı derken, yurtdışında yaşamaya başladım. Düşüncelerimin değişimi, evrimi arttı. Yeni şeyler öğrenmenin yolu açıldı, çok daha fazla şey öğrenmeye başladım. Daha hızlı adapte olmaya başladım. Yani değiştiğimi hissetmeye başladım.
Şimdi burada durup, Özcan ile başladığınız yolculuğa gelelim. Aynı soruyu soracağım onada sorduğum gibi, ne kazandırdı ne kaybettirdi bu yolculuk sana? Şu anda bakarsan, kaybettirdiklerimi fazla, yoksa kazandırdıklarımı ?
Bana sorarsan kazandırdıkları daha fazla. Gerçi başka birine sorsan kaybettikleri der muhtemelen ama 🙂 . Keşke çıkmasaydım dese idim, o zaman kesin kaybettim diyecektim. Fakat kazandım diyorum, çünkü bir şey kaybettiğimi düşünmüyorum.
Pişman olduğun ufak ta bir şey yok mu ?
Şöyle var, daha önce yapsaydım keşke, öyle pişmanlık var 🙂
Ailen bu durumunu tabiri caizse kanıksadı mı sence ? Ben onların Maddi Manevi anlamda, inanılmaz bir destek verdiğini düşünüyorum gerçi, nasıl yorumlarsın ?
Ailem ile aramda çok net bir kuşak farkı var. Belli şeyler yaşadıktan sonra git gide de açmaya başlıyorsun. En neti aslında, beni anlayamıyorlar bu durumun. Çok destek olmuyorlar, yani devam et demiyorlar. Aslında bir nevi köstek olmayarak destek oluyorlar. Kabullenme durumu, ben nasıl istersem, ona saygı duyuyorlar. Onlar sürekli yanlarında olmamı istiyorlar, ben uzak oldukça da tam destek içlerinden gelmiyor açıkçası. Burada Japonca öğreniyorum diyorum, Annem hala iyi bak burada iş bulmana yardımcı olur dönünce, ne güzel diyor mesela 🙂 . Hep döneceğime kurulu bir algı var.
Peki o kadar ülke gezdin, şu an burada olmandan yola çıkarak, Japonya seni en çok etkileyen ülke diyebilirmiyiz, yada hangi ülke en çok gönlünü çaldı ?
Her zaman yurtdışında yaşama hayalim vardı benim, sürekli kasmıştım, askerlikten sonra özellikle iş için. Çokta başarılı olamadım, internetten bir yere kadar. Daha sonra bu dünya turu gündeme geldi. Sonra dedim ki kendime, ya yolda bir şey olur, çıkar kalırım oralarda. O zaman Japonya ya geldiğimizde burayı çok beğenmiştim. Geri döndüğümde belli bir süre sonra bunu fark ettim. Yurt dışında yaşama isteğimin arttığını anladım. Gezerken tabi çok yer gördüm ama burada yaşamak eğlenceli olur diye içimde kalmıştı hani. Gidip Afrika ya da Moğolistan da yaşamak olabilirdi oraları da sevmiştim ama 1 numarada hep burası vardı. Medeni ülkede yaşayıp, gerçekten onun ne olduğunu hissetmek istedim aslında. Yaşaması ve gezmesi keyifli yerde..
Özcan ile yolculuğunuza döndüğümüzde, hiç kavga edip birbirinize trip attığınız, sonra da ya arkadaş biz nerde kime şekil yapıyoruz diyerek tekrar barıştığınız oldu mu ?
Ufak tefek tabi ki. Ama en majörü, bir nevi sert tartışmalara girdiğimiz tek bir an vardı, en down olduğumuz nokta. Psikolojinin tavan yaptığı, Mumbai de tren istasyonunda pasaportları, her şeyimizi çaldırdığımız zaman yani. Çok şiddetli bir gerginlik vardı. Aslında gerginlik bu yolculuğa devam etmekten geliyor idi. Yoksa dönmeye kalksak bu kadar olmazdı. Çünkü, konsolosluk bizi geri göndermeye çalışıyor, biz daha devam edeceğiz yolun yarısındayız, dönmek yok diyorduk. Onun, yani tren istasyonunda aç, susuz 3 gün yatmanın gerginliği vardı. Neyse, tam işleri yoluna koymaya başlamışken, o kadar ufak bir meseleden patlama oldu ki, hangi trene bineceğiz, sen bunu dedin, ben bunu dedim derken tartışma oradan çıktı. Özcan kalktı gitti, bir anda farklı trenlerde birbirimiz kaybettik.
Haydaaa, sonra nasıl buluştunuz peki o durumda ?
Facebook tan. Sen neredesin, Delhi de 1 günlük mesafe, ben burada Mumbai de derken 1-2 gün sonra tekrar buluştuk. Yani çok büyük kavgadan ziyade arkasının beslendiği bir gerginlik yaşadık üst üste gelen olaylardan dolayı.
Bunu bilmiyordum bak, öğrendiğim iyi oldu 🙂
Yani kavga o, kişisel fiziksel bir şey değil ama. Sebepte yok aslında, arkasında olan gerginlik, üst üste gelen şeylerdi.
Özcan olmasaydı, yani başka biri olmasaydı tek başına bu kararı alırmıydın ? İtici güç önemli, yanlız bu cesareti bunu gösterebilirmiydin. Mesela son dakikada Özcan bir nedenden dolayı iptal etseydi, tek başına çıkarmıydın dünya turuna hazırlıklar tamam iken.
Yapma isteğim hep vardı ama aktivasyon çok önemli. Beni ilk aktive eden Özcan oldu. Ama ben ilk seferinde evet demedim, tam cevap vermedim. Başka planlarım vardı. Yurtdışında mastır ayarlamıştım, kabul almıştım Polonya dan, her şeyi ayarlamıştım. İşletme mastır ı yapayım, sonrasında bir yerde işi bulurum diyordum. O sırada Özcanın teklifi geldi. Ona dedim şimdi gelirim dersem onun anlamı giderim. Sana söz verirsem, artık o kararı alır ne olursa olsun giderim, tek başıma da çıkarım. Düşündüm taşındım, master dan vazgeçip tamam gidelim dedim. Ondan sonra bir engel çıksa tek başıma çıkardım asla durmazdım. Ama en baştan diyorsan aktive eden Özcan oldu.
Peki Özcan ile sizi kahkaha attıran, çok güldüren bir olay oldu mu, kendinizi kopmuş vaziyette bulduğunuz hatırladığın en komik an ne var 🙂
Böyle çok an var. Yani, kuvvetli kahkaha attırmasa da çok komik şeyler yaşadık. Mesela bunlardan biri Mumbai tren istasyonunda olmuştur. Trajikomik mi deriz artık bilmiyorum. Bittiğimiz, pasaportlarımızın çalındığı bir anda, kimliksiz, aç oturuyoruz. Hintli elemanın biri gelip bize Türk müsünüz diye sormuştu. Türküz dedik. GS limi FB limisiniz dedi. GS liyiz dedik. Dün İBB ye yenildik ya dedi. Baros gol attı, Hagi yi gönderecekler galiba dedi. Kahkahalar atmadık ama saçma komik bir olay yani. O an nerdeyiz ne durumdayız derken biz, hadi eyvallah dedi gitti. Bence trajikomik bir olay yani.
Türkiye ye döndükten sonra anlaşılma probleminin en büyük sorunun olduğunu düşünüyorum. Kimse senin ne anlattığını anlamadı muhtemelen. Şey gibi değil, yani gidip 15 sene sonra bir yerden dönmüyorsun ama yine de büyük bir anlaşılmama problemi yaşıyorsun. Bende aynı şeyleri yaşadım fakat sanırım sizin durumunuz daha farklı.
Bu konu üzerinde fazla konuşmadım aslında. Ailem ile de fazla konuşmadım. Mesela bir kere bile döndükten sonra nerelere gittin, nereleri gördün sormadı annem, hiç bir soru gelmedi. TV de seyretmemişlerdir bile. Döndüm geldim hiçbir şey olmamış gibi akşam yemekte ne yiyelim muhabbeti. Yoldayken de mesela, ne yiyiyorsun, çamaşırları nasıl yıkıyorsun. Nerdesin yok mesela. O kadar farklı bakış açısı ki. Anlamalarını beklemiyorum açıkçası, çok normal.
Yani ufak bir merak ta yok. İşte getir fotoğrafları bakalım anlat bize yok değilmi 🙂
Yok abi. Video yaptık Türkiye de bir çok insan biliyor. Tamamını izlememiştirler bile. Diğer insanları çevremde dersen destekleyenler de var, anlayanda var. Beni anlamayan insanlar hayatı kakakikiri yaşıyor bu adam modunda olanlar. Bende onları anlayamıyorum açıkçası. Karşılıklı anlaşılamayanlar.
Şimdi dürüst olalım, yanında güzel bir kız arkadaşında var ama sende dünyanın en güzel ve en vasat kızları nerde abi. İkiye ayıralım istersen fiziksel ve overall diyelim 🙂
Ben fiziksel olarak Asya yüzünü seviyorum. Onların içinde de Kore kızları en güzelleri. Karakterlerinide katarsan içine tanıyabildiğim kadarıyla Japon kızları. Zaten kızlarını beğenmediğim bir ülkede yaşamam. Beğenmediklerim ise çekici bulmadığım Hindistan kızları. Hijyen açısından zor. İkili iletişime bile giremiyorsun. Dünyanın başka neresine gidersen git, bir şekilde göz göze gelip tanışabilirsin. Hindistan da 5 hafta kaldım bir kez bile göz teması kurmuşluğum yok. Baskı da var üzerlerinde kurmuyolar zaten.
Bunca şeyden sonra, tamam çok kötü yerlerde var, elinde imkan olsa hala Türkiye de doğup büyümek istermisin. Şu anki konumundan ve durumundan dolayı soruyorum bunu 🙂
Türkiye de doğup büyümek zor gerçekten. Açıkçası Milliyetçilik duygularım törpülendi. Tüm insanlar benim için aynı artık. Türküz en büyük biziz yok gibi. Önceden öyle şeyler hissediyordum da, artık yok gibi. Benim için farketmiyor yani Alman, Türk ya da Laos lu doğmuşum. Ama daha özgür bir ülkede doğmak isterdim. Zaten sen seçemiyorsun ki o yüzden doğduğun şeyle övünmek saçma oluyor bana göre.
Benim inandığım bir şey var, çok gezenin çok bildiğinden ziyade, daha çok karşılaştırma yapma şansına sahip olduğundan işinin zor olduğuna inanıyorum. Bu da sanki daha fazla acı çektiriyor. Katılır mısın ? Ben daha çok karşılaştırma şansına sahip oldum, döndükten sonra daha çok üzüldüm. Sen ne dersin ?
Yüzde yüz katılırım. Olay senin resme nasıl, nerden baktığın ile ilgili. Resmin içinde gömülüp gittiğinde hiç bir şey farkından da değilsin. Kafanı kaldırıp uzaktan tüm resimlere ve senin resmine bakma şansın oluyor. Türkiye de doğup büyüyen çoğu insan o kafayı kaldıramıyor. Belli ülkede olan, belli bir hayat tarzı olan insanlar bunu yapabiliyor. Ben bunu yapabilmek için çıkmamıştım yola, fakat böyle bir sonuç doğurdu. Şimdi bazen gömülebiliyorum o resmin içine ama kafamı da kaldırabiliyorum tecrübelerimden dolayı. Türkiye ye döndüğümde de bazı şeylerin daha da farkına varmamı sağladı bu.
Evet sayın Özger Evrekka bu röportaj için kalktı geldi seni okyanus ötesinde buldu 🙂 . Çok takipçiniz oldu dünya turundan sonra. Onlardan başka arkadaşların ve yakın çevren seni merak ediyor, İsmail şu an neler yapıyor diye. Sen ne söylemek istersin onlara, nasıl bir mesaj gider bizim aracılığımızla ?
Benim tanıştığım insanlara, arkadaşlarıma, öğrencilerime herkese empoze etmeye çalıştığım, insanların ne söylediğine kulak asmamak, bu çok önemli. Herkesin içinde farklı biri var ama tekdüze yetiştirilmekten dolayı kalıba sokulmuş ve o kalıbın dışına çıkmaya acayip korkuluyor. O kalıbın dışına en ufak çıkan biri uniqe bir adam oluyor, yaratıcılığı ortaya çıkıyor. O yüzden içlerinin farkına varmaları, kafalarını kaldırmaları lazım insanların. Bunu herkese söylüyorum. Hayatın merkezine işini yerleştirmemelerini, hayatta kalmak için gerçekten zevk aldıkları işi yapmalarını tavsiye ediyorum. İllaki sevdikleri bir şeyler vardır, araştırıp bulup keşfetsinler. Hayatın diğer noktalarından zevk almaları lazım. Sosyal aktiviteler yapmalılar. O zaman zaten hayattan bir şey anlıyorsun. Ne için yaşıyorum sorusunu herkes kendisi araştırsın ve bulsun, peşinden koşsun özetle. Ben bile buldum demiyorum, arayıştayım hala.
İş güç dedin, biz senin bir yazılım uzmanı olduğunu biliyoruz. Şimdi burda İngilizce öğretmenliği yapıyorsun. Nasıl bir şey Japonya da öğretmen olmak ?
Öğretmen olmak için gelmedim aslında buraya. İş için değil de yaşamak için geldim. İş yaşamak için bir araç. Ne yaptığımın bir önemi yoktu. Geldim buraya housekeeping te yaptım mesela. Temizlik yaptım, yatak yaptım. Sonra Kore ye gidip orda çalışmışlığım var kısa bir süre. Barmenlik yaptım, bulaşıkçılık, aşçılık yaptım. Her türlü işi yaptım yaşama tutunmak için. Sonra daha iyi fırsatlar çıktı. Tecrübemi daha rahat kullanabileceğim, daha sosyal olabileceğim İngilizce öğretmenliği çıktı o fırsatı yakaladım. Daha değişik şeyler denemek istiyorum aslında. Yeni şeyler denemek yani, onlar seni hayatta tutuyor. Benimki son derece enteresan bir deneyim oldu. Şimdi öğrencilerimle de daha üretken olduğumu düşünüyorum. Bir şeyler verdiğimi hissediyorum, daha bağlıyım işime severek yapıyorum. Onlar İngilizce konuşmaya başladığında acayip mutlu hissediyorum mesela. Ben sorunu kaçırdım galiba ya. Burada her şey çok rahat. Çocuklarla olmakta enerji veriyor çok keyifli.
Ben aldım sorunun cevabını merak etme 🙂 . Geldik röportajın sonuna. Clara ile sana bu güzel hafta sonu için çok teşekkür ediyoruz. Çok eğlendik ve çok güzel bir ülke gördük. Sizleri de artık en kısa zamanda İstanbul da ağırlamayı umuyoruz.
Eyvallah bizde çok teşekkür ediyoruz buralara geldiğiniz için. Dünya turu sırasında Şangay daki iki haftalık misafirperverliğiniz içinde teşekkür ediyoruz. Kaygısızlar gibi Dinçer de enerji depolayıp, senle Şangay da dışarı çıkmak harikaydı. Tekrar çok teşekkürler.
@Kitakyushu\Fukuoka\Japonya\ 18 Mayıs 2014
Yüzlerce insan akıp gidiyor durmadan hayatınızdan. Kimi güvenmiyor, kimileri ise hoşlanmıyor sizden. Bazıları ise farkınıza bile varmıyor. Bazen kendinizi suçluyorsunuz ya da kestirip atıyorsunuz, bazen neden böyle davranıldığını anlamak için çaba sarf ediyorsunuz. Nedenini öğrenebilirseniz ve anlayabilirseniz oh ne ala, ama öğrendiğinizde kabul edemez iseniz, “Algı” denilen kablosuz duygu teknolojisinin ne kadar önemli bir olgu olduğunun farkındalığına hop diye düşüyor, kendinizi Konya’da zannedip, karşı tarafın gözlerinde Anya’da dolanınca, kaçıp giden trenin arkasından öylece bakarken buluyorsunuz narin bünyenizi . Hayaller Paris, gerçekler Gaziosmanpaşa yani 🙂
Sırtınızı ilim ve bilime dayayarak rasyonelize edebilirsiniz öncelikle. “Houston, i have a problem” deyip durumu kabul ederek, analizlerinizi yapmakla başlayabilirsiniz. Yüzlerce araştırmalardan çıkan sonuçlar da gösteriyor ki, kendimizi nasıl gördüğümüz ile, başkalarının sizi nasıl gördüğü arasında çok zayıf bir korelasyon var, şaşırmamak elde değil. İnsanların yüzlerinden okuyabileceğiniz en temel duygular sadece, şaşırma, korku, iğrenme ve kızgınlık. Bunun dışındakileri biraz zor anlıyoruz, anladığınızı sanıp çok kasmayın. Sizler, bakışlarınız, mimikleriniz ve kinayeli cümlelerinizle, bazen bir o kadar açık sözlü olarak bir şeyler anlatmaya çalışsanız da, muhtemelen karşı taraf iki gram anlamıyor ne demek istediğinizi. Psikologlar bu bağlantı kopukluğunu “Şeffaf İllüzyon” olarak tanımlamışlar. Algılamanızda ve algılanmamızda iki temel fazdan bahsediyorlar. İlk fazda, basma kalıp yollardan çıkarımlar yapıyorsunuz. Tipine, vücut diline, oturuşuna, kalkışına, mevkiine, işine göre hemen yapıştırıyorsunuz muhatabınıza yaftayı, kısa yol tuşu ile. İkinci faz da ise (valla şanslı kadın/adammış geçti ise ikinci faza 🙂 ) biraz çalışmanız gerekiyor. Daha fazla bilgi topluyorsunuz onun hakkında, iyice bir süzüyorsunuz, birilerine soruyorsunuz, sosyal medya hesaplarına bakıyorsunuz ve bu basamaklardan geçmiş kankalarınıza, iş arkadaşlarınıza ve yakınlarınıza danışıyorsunuz, farklı Algı lenslerinden geçiriyorsunuz. Bu lenslerden en önemlileri, Güven, Güç ve Ego lensleri. Güven lensini karşınızdakinin Hulusi Kentmen mi yoksa Nuri Alço mu olduğunu anlamak istediğiniz zamanlarda takıyorsunuz. Güç lensini, benim işime yarayacaksan başımla beraber yoksa uza arkadaşım dediğiniz zamanlarda. Ego lensi ise kimin borusu ötecek durumu ile karşılaştığınızda. Hepimiz farkında olmadan “benliğim, aidiyetim herkesten iyi” onayını birilerinden duyabilmek için kendimizden geçiyormuşuz, kimse bende ego yoktur diye rol çalmasın yani.
Olm bırak gevelemeyi, laf ile peynir gemisi yürümez dediğinizi duyar gibi oluyorum. Teoriyi bırak da pratikte nasıl doğru algılanacağız, algılayacağız diyorsunuz, bir anlat hele. Valla en başta kaldıracaksınız totonuzu, biraz daha hareket 🙂 . Mesela daha çok göz teması kuracaksınız, dinleyeceksiniz bölmeden, anlayacaksınız, hedefleri ve dertleri için insanlara yardım edeceksiniz, daha açık olacaksınız. Empatik iç sesinizi (Allah vergisidir ama öğrenilir 🙂 ) dış sese dönüştüreceksiniz. Çok sık geribildirim isteyeceksiniz, gerekirse yalvarıp konuşturacaksınız insanları, yapışacaksınız yakalarına. Genelde insanlar her zaman sizi en adil şekilde değerlendirdiklerini söyleyeceklerdir emin olun sorduğunuzda, muhtemelen siz de aynısını. Amma velakin, çoğu zaman yanlış algılayıp, eksik geri bildirimler alıp, veriyor olacaksınız. Bunu fark ettiğinizde, adaleti işin içine katarak kusura bakmayın yanlış değerlendirmişim aslında olay budur derseniz, siz de zamanla aynı yaklaşımla karşılaşacaksınız. Bunun yanında, gerekli ve gerektiği anda öneminizi hissettirip, doğru zamanda doğru anda yanlarında olursanız hak ettiğiniz şekilde algılanıp, az kurgu, çok mutlu bir hayat sürmemeniz için hiç bir sebep yok, inanın.
Evet, yazımı sonuna kadar okuyup teşekkürü hak eden, an gelip algılayacak, an gelip algılanılacak olan sen güzel okuyucu, son soru direk sana. Araştırmalar bir şey daha gösteriyor ki, ilk etkileşimlerde, karşılaşmalarda çoğunlukla yanlış anlaşılmalar galip gelecek ve süreç başlamadan sekteye uğrayacak. Bu yüzden çoğu zaman, ikinci bir şansı hak ediyor biz hata makineleri. İşte sen o zaman geldiğinde, o şansı, arkadaşına, ekibinden birine, aile bireylerine, patronuna, çalışanlarına, müstakbel Leyla’na, Mecnun’una tekrar verecek misin, ya da onlar sana işte asıl mesele bu 🙂
